Σκέψεις στον απόηχο των εκλογών…

 

Άρθρο

Του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)

Εν τέλει, δύο είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές των περασμένων και πιθανότατα των επερχόμενων εκλογών. Το Μητσοτακαίικο και η αποχή. Αυτοί κονταροχτυπήθηκαν για την πρωτιά. Οι υπόλοιποι αποδείχθηκε ότι ήταν οι απλοί κομπάρσοι σε μια παράσταση όπου παιζόταν η παλαιά φαρσοκωμωδία του κοινοβουλευτισμού. Το περίεργο απλώς είναι, πώς μετά από τόσες παραστάσεις και δη αποτυχημένες (η τελευταία κρατά τα σκήπτρα), υπάρχει ακόμα ένα ποσοστό 60% των πολιτών που πάει και τις βλέπει.

Ας δούμε το πράγμα κάπως πιο αναλυτικά… και φιλοσοφικά…

Καθότι η πολιτική είναι και φιλοσοφία, όπως και η ζωή είναι πολιτική.

Ο Αριστοτέλης και ο Πλάτων, άλλωστε, πέρα από φιλόσοφοι ήταν και πολιτικοί και η πολιτική υπήρξε ένα από θέματα με τα οποία κυρίως καταπιάστηκαν.

Βέβαια σε τούτο το άρθρο, δεν θα εντρυφήσουμε στην πολιτική φιλοσοφία (με τι προσόντα άλλωστε), οπότε θα δούμε τα πράγματα πιο απλοϊκά, όπως ταιριάζει σ’ εμάς τους απλούς ψηφοφόρους, μέχρις εκεί που φτάνει το μυαλό μας.

Έχουμε και λέμε…

 

Αποχή… ή μήπως να βγάλουμε το σκασμό…

Τι κι αν χύθηκαν ποταμοί αίματος που έβαψαν κόκκινα τα οδοστρώματα των πόλεων για να εκπληρωθούν οι μεγάλες αλήθειες της δημοκρατίας και να κατακτηθούν δικαιώματα δίχως τα οποία η ζωή έμοιαζε να μην άξιζε να βιωθεί; Και τώρα; Τώρα που έχουν κατακτηθεί, οι άνθρωποι ούτε με την απειλή τιμωριών κινητοποιούνται ώστε να κάμουν χρήση αυτών των δικαιωμάτων. Γιατί άραγε; Τι συνέβη και οι πολίτες συμβιβάζονται, συμμορφώνονται αδιαμαρτύρητα με την εκάστοτε πολιτική εξουσία; Γιατί επιλέγουν την αποστασιοποίηση, την αποχή από τις πολιτικές, τις κοινοβουλευτικές διεργασίες; Κι όμως, η πολιτική με την πιο υψηλή σημασία της είναι ζωή, και η ζωή είναι πολιτική. Γιατί το αγνοούν;

Με άλλα λόγια, γιατί εμείς οι πολίτες παραιτηθήκαμε; Τελικά, φαίνεται πως τόσο στην πράξη όσο και στη θεωρία, η κοινοβουλευτική δημοκρατία αποδεικνύεται ευάλωτη. Ή μήπως ανεπαρκής; Υπάρχει διάχυτη στην κοινωνία αυτή η νοσηρή παραίτηση. Ο πολίτης νοιώθει διαρκώς προδομένος από τα κόμματα, από τις ηγεσίες τους. Έχει αηδιάσει να ακούει τα κούφια λόγια των πολιτικών, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις τους. Αποσύρεται στον εαυτό του, στον περίγυρό του. Η συντριπτική πλειονότητα ζει μεροδούλι μεροφάι, με ψήγματα ευτυχίας και πλεόνασμα καρτερίας. Και ελπίζει…

Εν τέλει η αποχή μοιάζει να είναι μια λογική συνέπεια του αδιεξόδου στο οποίο μας οδήγησε η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία. Φυσικά δεν φταίει το πολίτευμα αυτό καθαυτό, αλλά η καταστρατήγησή του από το πολιτικό σύστημα. Οι πολίτες το έχουν αντιληφθεί. Βέβαια, δεν είναι μόνον αυτό. Τούτη είναι η μισή αλήθεια. Πρώτιστα φταίει το ότι η πλειονότητα των ανθρώπων είναι φοβισμένοι, οκνηροί, τους αρέσουν τα εύκολα. Μιλούν πολύ, κρίνουν, κατακρίνουν, ειρωνεύονται, θυμώνουν με την ανεπάρκεια, την ανηθικότητα των πολιτικών, αλλά δεν δέχονται οι ίδιοι να συμμετάσχουν ενεργά στη διαδικασία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Επιλέγουν την εύκολη λύση, ν’ αφήνουν άλλους να βγάζουν το φίδι από την τρύπα.

Στο γύρισμα τούτου του αιώνα, ο Τζώρτζ Στάινερ έγραφε: ‘’Στην ανατέλλουσα αμερικανική δημοκρατία, ο Θωρό πίστευε ότι οι περισσότεροι συμπολίτες του ζούσαν μια ζωή «ήρεμης απελπισίας». Σήμερα, αυτή η απελπισία γίνεται βραχνή και ανυπόμονη. Δεν είχα ούτε το κουράγιο, ούτε την παρόρμηση να μπω στην πολιτική. Με αριστοτελικούς όρους, αυτή η αποχή ισοδυναμεί με ιδιωτεία, δηλαδή με ηλιθιότητα. Δίνει στους κακοποιούς, στους διεφθαρμένους και στις μετριότητες όλα τα κίνητρα και τις ευκαιρίες να αναπληρώσουν τις θέσεις.’’

Όπα! Τι έχουμε εδώ; Κάποιον σπουδαίο (κυριολεκτικά!) διανοητή που παραδέχεται προς το τέλος της ζωής του ότι, είναι εν τέλει βλακώδες να παραιτείται κανείς από τη συμμετοχή στα κοινά. Φυσικά έχει δίκαιο, κι ας το κατάλαβε κάπως αργά. Αυτό ίσως θα πρέπει να το σκεφθούμε όλοι εμείς που κρίνουμε και κατακρίνουμε τους εμπλεκόμενους στα κοινά και διαμαρτυρόμεθα, υβρίζουμε συχνάκις και ελεεινολογούμε την ανεπάρκεια, την ανηθικότητα, την απληστία, ενίοτε και την εγκληματικότητά τους. Εκ του ασφαλούς, πάντα. Με συζητήσεις καφενειακού επιπέδου, ιδιωτικές και σε φιλικές ομηγήρεις. Το αποτέλεσμα; Ανεπαρκείς κυβερνήσεις Μητσοτάκη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Τσίπρα και πάει λέγοντας. Για να μη μιλήσουμε για διοικήσεις τοπικής αυτοδιοίκησης. Εδώ το πράγμα θα μπορούσε να είναι από γραφικό έως γελοίο, εάν δεν ήταν επικίνδυνο.

Το λοιπόν, ας συμβιβαστούμε μ’ αυτήν την ήρεμη απελπισία του Θωρό… κι ας συνηθίσουμε στην ιδέα ότι, δεν είναι δα και τόσο τρομερό να μας διοικούν οι κακοποιοί, οι μετριότητες και οι διεφθαρμένοι (όπως λέει πολύ σωστά ο Στάινερ)…

Ας ομολογήσουμε την έλλειψη θάρρους, την εγκατάλειψη των ευθυνών μας ως πολίτες, εν τέλει την διανοητική μας ανεπάρκεια, κι ας αφήσουμε άλλους να κυβερνούν. Τουλάχιστον αυτοί, δεν είναι δειλοί…

Αφού δεν επιλέγουμε να εμπλακούμε στον τρόπο με τον οποίο θα διοικούμαστε, καθώς και από ποιους θα διοικούμεθα, καλά θα κάνουμε όλοι μας να βγάλουμε το σκασμό!

 

Γιατί πάλι εκλογές;

Ιδού ένα ερώτημα που χρήζει επειγόντως απάντηση. Αφού εκάναμε εκλογές, με το δικαιότερο σύστημα, αυτό της απλής αναλογικής και ο λαός (τουλάχιστον το 60% των πολιτών) αποφάνθηκε. Δεν επροσέφερε αυτοδυναμία σε κάποιο κόμμα. Δεν θέλει! Δεν θέλει, βρε αδελφέ! Πώς αλλιώς να το πει; Θέλει συνεργασία κομμάτων. Το λοιπόν γιατί κάνουμε και πάλι εκλογές; Ποιος νοσηρός νους μάς έπεισε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να κυβερνηθεί με συνεργαζόμενα κόμματα και πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Τι εμπόδιζε αυτόν τον άχρωμο, άγευστο και άνευρο Ανδρουλάκη, ή ακόμη και το πρώην χαρισματικό παιδί της Αριστεράς τον Τσίπρα, να βγουν και να προτείνουν στον Μητσοτάκη: ‘’Ορίστε, εγώ είμαι εδώ. Ας κυβερνήσουμε μαζί για το καλό του τόπου, αφού έτσι αποφάσισε το εκλογικό σώμα…’’.

Όχι, δεν ισχύει ότι η Ελλάς δεν ημπορεί να κυβερνηθεί με συνασπισμούς κομμάτων. Αυτό είναι ψέμα. Απάτη. Είναι το σινάφι, τούτη η θλιβερή φάρα των πολιτικών είναι, που δεν θέλουν να συγκυβερνήσουν. Ξέρουμε όλοι το λόγο γιατί δεν θέλουν. Κι έτσι φθάνουμε περίπου νομοτελειακά στην μερική κατάργηση του κοινοβουλευτισμού, στην αρχή ενός κόμματος και συχνότατα στην αρχή ενός ανδρός.

 

Το Μητσοτακαίικο…

Πώς έφθασε σ’ αυτό το ανεξήγητα υψηλό ποσοστό ο Μητσοτάκης στις εκλογές της

21^ης Μαΐου; Πολλά μπορεί να πει κανείς και ακόμη περισσότερα να υποθέσει. Εμείς

μπορούμε εδώ να σχολιάσουμε μόνον αυτά που μας επιτρέπονται, με τη εύλογη

επισήμανση πως είναι γεγονός αναντίρρητο ότι, ένα από τα αδύνατα σημεία της

κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας είναι οι τρόποι επηρεασμού του εκλογικού

αποτελέσματος, που δεν θα τους χαρακτηρίζαμε απολύτως θεμιτούς.

Τι εννοώ. Οι γνήσιοι, οι αποτελεσματικοί πολιτικοί (και ανάμεσά τους κυρίαρχη θέση στη χώρα μας κατέχει η οικογένεια Μητσοτάκη εδώ και πέντε τουλάχιστον γενεές), πρώτα απ’ όλα γνωρίζουν πώς να κάνουν εκλογές και βεβαίως πως οφείλουν να διαθέτουν επιρροή στα ΜΜΕ. Όταν γκουγκλάραμε (συγγνώμη για την αδόκιμη όσο και κακόηχη έκφραση) προεκλογικά στο διαδίκτυο, η πρώτη εικόνα που μας ερχόταν, ήταν η φάτσα του πρωθυπουργού μας υποτιτλισμένη με τα εξαιρετικά επιτεύγματά του και ύμνους ουρανόμηκες, τόσο από τους ντόπιους (αργυρώνητους συνήθως) διαμορφωτές κοινής γνώμης, όσο και τα αναρίθμητα αφιερώματα των ξένων μεγάλων εντύπων με ανάλογες καταχωρήσεις.

Το λοιπόν, ο θρίαμβος της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές, εδράζεται τόσο στην απόλυτη σχεδόν κυριαρχία στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, όσο και στην παραίτηση των πολιτών.

Ήταν βέβαια και εξαιρετικά τυχερός ο νυν πρωθυπουργός στις εκλογές του Μάιου, καθώς δεν είχε αξιόλογο αντίπαλο στην αναμέτρηση. Καθότι η εμπειρία του εκλογικού σώματος από την αριστερή (υποτίθεται) διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έδειξε πως είναι μάταιη κάθε ελπίδα. Η απίστευτης ακρίβειας κυβίστηση, (κοινώς κωλοτούμπα), που πραγματοποιήθηκε τότε (2015), καταγράφηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο των πολιτών ως προδοσία. Πόσο πιο αξιοπρεπής θα ήταν μια ομολογία αποτυχίας από το να παρουσιαστεί εκείνη η κυβίστηση ως επίτευγμα; Οι υποτιθέμενοι ριζοσπάστες αριστεροί, αποδείχθηκαν θλιβεροί οσφυοκάμπτες και εν μια νυκτί μετά το δημοψήφισμα μεταμφιέστηκαν σε νεοφιλελεύθερους. Στις εκλογές, τότε (1919), το τίμημα πληρώθηκε… και τώρα διαφαίνεται πια γι’ αυτούς το άδοξο τέλος…

Τελικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι, ολόκληρο το ντόπιο πολιτικό σύμπαν, όλοι οι ανθυποψήφιοι του Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία, επιλέχθηκαν πολύ προσεχτικά ώστε να είναι τόσο ανεπαρκείς όσο χρειαζόταν, έτσι ώστε ακόμη κι ένας μειωμένων ικανοτήτων πολιτικός ωσάν κι αυτόν να κερδίσει τις εκλογές.

 

‘’Νίκη’’

Προεκλογικά ξέραμε πολύ λίγα γι’ αυτό το κόμμα που είναι πια στα πρόθυρα της εισόδου του στη Βουλή. Μετεκλογικά μάθαμε αρκετά από τα κυρίαρχα, τα συστημικά ΜΜΕ. Πρόκειται, λένε, για ακραιφνείς εθνικιστές, θρησκόληπτους, με ισχυρούς δεσμούς με παραεκκλησιαστικές οργανώσεις και μονές του Αγίου Όρους. Επιπλέον είναι ανησυχητικά φιλορωσικό (αυτό κι αν είναι έγκλημα!), αντιεμβολιαστές και πάει λέγοντας. Ακόμη και μια ανιψιά του Αγίου Παϊσίου εμφανίστηκε στα ψηφοδέλτια του κόμματος καθώς και κάποιος αδελφός του ηγουμένου της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, γεγονότα που ασφαλώς από μόνα τους συνιστούν ύψιστο κίνδυνο για τους άψογα λειτουργούντες δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας μας. Στο πλαίσιο αυτό προφανώς εντασσόταν η (ματαιωθείσα εν τέλει) επίσκεψη Μητσοτάκη στο Άγιον Όρος προκειμένου να προσκυνήσει (και να νουθετήσει μήπως;) τους ρασοφόρους ώστε να πάψουν να στηρίζουν αυτούς ‘’τους μουτζαχεντίν, τους διαβόλους και τους φορείς μίσους’’, όπως προνοητικότατα μας πληροφόρησε αναφερόμενος στους υποστηρικτές της ‘’Νίκης’’ ο πρώην, ΠΑΣΟΚος υπουργός Γιώργος Φλωρίδης (ο Κύριος να τον έχει καλά και να τον φυλάττει από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν).

Τα πράγματα είναι απλά. Πιο απλά δεν γίνεται. Η ‘’Νίκη’’ δεν πρέπει να μπει στη βουλή γιατί θα στερήσει βουλευτές από τα συστημικά κόμματα. Το ίδιο και η ‘’Πλεύση Ελευθερίας’’, της Κωνσταντοπούλου, όπως κι ο Βαρουφάκης.

Εν τέλει, στο νεοσύστατο κόμμα ‘’Νίκη’’, όπως και τα άλλα που είναι στα πρόθυρα της εισόδου στη Βουλή, τις ημέρες που έρχονται, μέλλει να φορτωθούν όλες οι αμαρτίες του οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικού μας συστήματος, κι αυτό εξ αιτίας του φόβου μήπως ξεπεράσουν το 3%. Το τι απίστευτες συκοφαντίες, ανακρίβειες και μπούδρες διαβάζουμε στα ΜΜΕ είναι εντυπωσιακό!

Μέχρι και Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος φαίνεται πως επιστρατεύθηκε από το κατεστημένο. Πώς; Υποχρεώθηκε (από ποιους άραγε;) να επαναλάβει με μακροσκελή δήλωσή του προεκλογικά, το αυτονόητο. Ότι δηλαδή η Εκκλησία δεν εμπλέκεται στην πολιτική. Δεν βρέθηκε κανείς νουνεχής παρατρεχάμενος δίπλα του να του πει ότι, και μόνον η δημοσιοποίηση της σχετικής δήλωσης προεκλογικά, συνιστά εμπλοκή της Εκκλησίας στην εκλογική διαδικασία; Βέβαια δεν ανέφερε πουθενά για το κόμμα ‘’Νίκη’’, αλλά σχεδόν όλα τα ΜΜΕ ερμήνευσαν την δήλωσή ως αποκήρυξη του νέου πολιτικού σχηματισμού. Το λοιπόν, για τόσο αφελής δεν μού φαίνεται ο Αρχιεπίσκοπος. Μάλλον ήξερε τι έκανε…

Αυτό που έκανε κι ο Μητσοτάκης προχθές που ήρθε στο Ωραιόκαστρο. Τι έκανε; Τι είπε; Ιδού:

«Προφανώς και είμαστε ικανοποιημένοι από τα ποσοστά μας, αλλά δεν διέφυγε της προσοχής μου το γεγονός ότι διάφορα κόμματα και κομματίδια στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, συγκέντρωσαν αρκετά υψηλά ποσοστά. Και θέλω με την ευκαιρία αυτή να απευθυνθώ σε όλους τους συμπολίτες μας, οι οποίοι πιστεύουν ότι υπάρχουν κόμματα, ειδικά μικρά κόμματα, ανύπαρκτα κόμματα, τα οποία δεν τα γνωρίζουμε, τα οποία μπορούν να εκφράσουν αυτά αυθεντικά το θρησκευτικό συναίσθημα».

«Η πίστη δεν φυλακίζεται στα όρια κάποιων μικρών κομμάτων. Η πίστη και η Ορθοδοξία ενώνει, δεν διχάζει. Τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Ας αφήσουν, λοιπόν, διάφοροι, οι οποίοι θέλουν να δοξάζονται κρυπτόμενοι, στην άκρη, αυτές τις λογικές, ότι, δήθεν, αυτοί εκφράζουν την Εκκλησία και την Ορθοδοξία και κάποιοι άλλοι είμαστε λιγότερο ορθόδοξοι ή λιγότερο πιστοί από αυτούς».

Μάλιστα! Από την μια έχουμε την κομματάρα του 40% (‘’Νέα Δημοκρατία’’) και από την άλλη τα κομματίδια στα δεξιά της, (‘’Νίκη’’, κλπ.). Τι τα χρειάζεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας τα μικρά κόμματα;

Τι να σχολιάσει, τι να πει κανείς; Ότι είναι όντως ανησυχητικό το ποσοστό που έλαβε η ‘’Νίκη’’ στο Ωραιόκαστρο και γενικά στη Β’ Θεσσαλονίκης;

Τέλος πάντων… πρωθυπουργός είναι, απόφοιτος του Χάρβαρντ, με μεταπτυχιακό  στο Στάνφορντ, υπήρξε και senior investment officer στην Alpha Bank, καθώς και chief executive officer στην Εθνική Τράπεζα, αλλά και με βραβείο στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, ως ‘’Global Leader for tomorrow’’, που πάει να πει ‘’παγκόσμιος ηγέτης του αύριο’’, άρα… κάτι παραπάνω θα ξέρει…

Τι άλλο προκαλεί αλγεινή εντύπωση; Τα διάφορα «άπλυτα» που βγαίνουν διαρκώς στη φόρα από τα μεγάλα ΜΜΕ, λίγο πριν τις εκλογές γι’ αυτά τα μικρά κόμματα, με τις αποχωρήσεις, τις καταγγελίες, τα παράπονα των υποψηφίων τους που, είτε δεν τοποθετήθηκαν σε εκλόγιμες θέσεις, είτε (όπως συνέβη με την ‘’Πλεύση Ελευθερίας’’) αγνοήθηκε η σειρά των σταυρών προτιμήσεων και πάει λέγοντας. Το ίδιο παρατηρήθηκε και πριν, στις εκλογές του Μαΐου με τον Βελόπουλο (τι παιδί κι αυτό!), δίχως να καταφέρουν και πολλά πράγματα.

Όμως, για τους διαγκωνισμούς, για τα ανελέητα συντροφικά μαχαιρώματα και τις ανταλλαγές απείρου κάλλους «κοσμητικών» επιθέτων μεταξύ των υποψηφίων (σε όλα τα μεγάλα συστημικά κόμματα), τίποτα δεν γράφεται, δεν ακούγεται. Εκεί συμβαίνουν σημεία και τέρατα, αλλά τα γνωρίζουν μόνον οι εμπλεκόμενοι, καθώς έχει επιβληθεί σιωπητήριο στα κυρίαρχα ΜΜΕ.

Έτσι λοιπόν, όταν διαβάζουμε οτιδήποτε στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο, οφείλουμε πάντα να το περνούμε από χίλια δυό φίλτρα. Όλοι το ξέρουμε πια αυτό. Ό,τι διαβάζουμε δεν είναι όλη η αλήθεια. Στην καλύτερη περίπτωση, είναι η μισή αλήθεια, ή μια πλευρά της, συνηθέστατα ψήγματά της. Υπάρχει εκεί τόση αλήθεια όση χρειάζεται ώστε να προσδίδει απλώς και μόνον μιαν επίγευση για να επικαλύπτει τον οχετό ψεύδους και συκοφαντιών που προπαγανδίζουν.

Εν κατακλείδι, τα κύρια κοινοβουλευτικά μέσα ήταν ανέκαθεν και παραμένουν, δύο. Οι εκλογές και ο Τύπος. Μπορεί να λέει ό,τι θέλει κανείς γι’ αυτά, να τα λατρεύει ή να τα περιφρονεί, αλλά εν τέλει πρέπει να τα κατέχει. Μπορεί να υπάρχουν ονειροπόλοι που φαντάζονται πως ο Τύπος είναι ελεύθερος και προστατευμένος από το Σύνταγμα, οι γνώστες όμως, ζητούν να μάθουν πρώτα απ’ όλα ποιος τον κατέχει.

 

Ψιλό γαζί…

Ας το ξεκαθαρίσουμε. Η πολιτική (όχι μόνον στον τόπο μας) έχει εξελιχθεί σ’ ένα πλέγμα διαπροσωπικών σχέσεων. Κι η Ελλάδας μας, αυτό το πανέμορφο μικρό περιζήτητο μαγαζάκι της Μεσογείου, όπως το χαρακτήρισε ορθά ο υπέροχος Φερνάν Μπρωντέλ, με την σπουδαία γεωστρατηγική θέση που κατέχει, δεν μπορεί να αφεθεί στη διακυβέρνηση οποιοδήποτε «τυχάρπαστου» αποφασίσει ο λαός του. Οφείλει να έχει, ως αποικία χρέους που υπήρξεν ανέκαθεν, έναν υπάκουο και νουνεχή ηγέτη που δεν θα παραλείπει να πληρώνει τακτικά τους (παντοειδείς) τόκους. Η οικογένεια Μητσοτάκη, όπως και άλλες στο παρελθόν (ξέρουμε ποιες), διαθέτει παράδοση, γνώση του πολιτικού γίγνεσθαι, επιρροή, δοκιμασμένα και επικαιροποιημένα διαπιστευτήρια υπακοής. Κι ο νυν και πιθανότατα μελλοντικός πρωθυπουργός μας, πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Γεννήθηκε και ανατράφηκε γι’ αυτή τη δουλειά.

Τι θυμήθηκα τώρα! Το αγαπημένο συγγραφέα τον Κωστή Παπαγιώργη, που τα ‘λεγε πριν χρόνια στο βιβλίο του ‘’Σιαμαία και Ετεροθαλή’’. Από το Παρίσι… Ιδού…

«Αηδίασα τους φοιτηταράδες με τις αποδείξεις τραπέζης που ζούσαν σαν ευνούχοι σε μια κατάσταση μητρικής τηλεθωπείας, τους χαρισματικούς που απαξάπαντος κάποτε θα κυβερνούσαν την Ελλάδα και πόζαραν από τα είκοσι για υπουργοί…».

Και πάλι εκατό χρόνια πριν, ένας άλλος σπουδαίος (πλην απαισιόδοξος) διανοητής ο Όσβαλντ Σπένγλερ, έγραφε:

‘’… αλλά τα μεγάλα κόμματα είναι μόνο φαινομενικά κέντρα των αποφασιστικών ενεργειών. Ένας μικρός αριθμός ικανότερων μυαλών, που τα ονόματά τους αυτή τη στιγμή δεν είναι ίσως τα πιο γνωστά, αποφασίζουν για τα πάντα, ενώ η μεγάλη μάζα των πολιτικών δεύτερης σειράς, ρήτορες και λαοπρόβλητοι εκπρόσωποι των πληβείων, βουλευτές και δημοσιογράφοι, επίλεκτοι επαρχιακού ορίζοντα, καλλιεργεί προς τα κάτω την ψευδαίσθηση αυτοδιάθεσης του λαού…’’

Άδικο έχει ο Σπένγκλερ; Μιλά εδώ για την ψευδαίσθηση αυτοδιάθεσης του λαού αναφερόμενος στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Ίσως και γι’ αυτό δεν πάει ο κόσμος να ψηφίσει. Ξέρει, καταλαβαίνει, έστω και διαισθητικά. Ο κοινοβουλευτισμός όμως, (όχι βέβαια αυτός των πολιτικών επαρχιακού ορίζοντα), βρήκε λύση και γι’ αυτό. Όσοι δεν πάνε να ψηφίσουν, εκλέγουν δίχως να το θέλουν και πάλι βουλευτές. Στην ουσία «ψηφίζουν» τα πρώτα κόμματα, αναλογικά με τη δύναμη που έχουν. Ιδού ένας κόμη τρόπος με τον οποίο καταστρατηγείται η κοινοβουλευτικά δημοκρατία…

Δεν ξέρω εσείς τι λέτε; Πως το σκέφτεστε; Αλλά, έτσι όπως έχουν καταντήσει οι εκλογές στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Δύσης, όπου βεβαίως το χρήμα βοά, έχω την αίσθηση, για να μη πω τη βεβαιότητα, ότι κάποιοι μας δουλεύουν ψιλό γαζί, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν…

Αυτά…

Α, και κάτι ακόμα…

 

Όλα μαύρα λοιπόν;

Καμιά ελπίδα; Όχι βέβαια! Αυτό το μικροσκοπικό και για πολλούς τότε θνησιγενές κράτος, η Ελλάς, που δημιουργήθηκε συγκυριακά πριν από διακόσια χρόνια, δεν αξίζει τίποτα; Τόσο άχρηστοι είμεθα εμείς οι νεοέλληνες;

Όχι βέβαια! Αυτό το μικρό κράτος που ζούμε, έχει κάμει απίστευτες προόδους σε τούτα τα διακόσια χρόνια που απολαμβάνει έστω και τούτη την περιορισμένη ελευθερία του. Αυτό το μικρό κράτος υπήρχε πριν δημιουργηθεί. Υπήρχε η γλώσσα του, ο πολιτισμός του, οι αξίες του, η ταυτότητά του, μ’ άλλα λόγια είχε γερούς ώμους να στηριχθεί. Έτσι τα κατάφερε. Είχε και την τύχη να κυβερνηθεί από άξιους πολιτικούς που τα ονόματά είναι από τα λιγότερο γνωστά, αλλά κυρίως από Ανθρώπους (με ‘’Α’’ κεφαλαίο). Ανθρώπους σαν κι αυτούς που έψαχνε ο Διογένης με το φανάρι του (καθότι και στην αρχαία Ελλάδα μας σπάνιζαν οι Άνθρωποι).

Υπήρξαν και υπάρχουν στρατιές δημοσίων υπαλλήλων και λειτουργών ευσυνείδητων, εργατικών, που κρατούν αυτό το κράτος όρθιο απέναντι στον καιροσκοπισμό, την απληστία και τη βλακεία μεγάλης μερίδας των πολιτικών.

 

Άτιμη που είναι η Ιστορία…

Εν τέλει η διακυβέρνηση Μητσοτάκη παρελθούσα και πιθανότατα μελλοντική, θα αποτελέσει κι αυτή μια μικρή υποσημείωση στην Ιστορία της πατρίδα μας. Θλιβερή υποσημείωση; Ίσως. Η Ιστορία θα το κρίνει, όχι εμείς.

Χρειάστηκε να περάσουν εκατό χρόνια για να μάθουμε πέντε πράγματα παραπάνω για τα πολιτικά εγκλήματα του «εθνάρχη» μας του Ελευθερίου Βενιζέλου την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής. Που θυμίζουμε ότι η αδελφή εκείνου του «εθνάρχη», η Κατίγκω ήταν σύζυγος του Κωστή Μητσοτάκη, γενάρχη της περίφημης οικογενείας και πάτρωνός του. Υπό εκκόλαψη ως πρωθυπουργός, βεβαίως, βρίσκεται και ένας άλλος λαμπρός ανήρ της ίδια οικογενείας, ο νυν δήμαρχος Αθηναίων ονόματι Μπακογιάννης…

Πάνω από μισός αιώνας επέρασε από τότε που κυβέρνησε ο άλλος «εθνάρχης» μας ο Καραμανλής ο «Μέγας», γενάρχης αυτός του κόμματος της ‘’Νέας Δημοκρατίας’’. Ο οποίος παρεμπιπτόντως μας άφησε κι αυτός ουκ ολίγους πολιτικούς επιγόνους. Όπως ο Καραμανλής ο «Βραχύς» (βραχύς κυριολεκτικά), που κυβέρνησε στις αρχές τούτου του αιώνα, καθώς και ενός άλλου Καραμανλή, εκείνου των Τεμπών (μου διαφεύγει τώρα το όνομά του), και τούτου υπό εκκόλαψη...

Τι «καλά» θα βγουν και για τον «εθνάρχη» και γενάρχη Καραμανλή σε πενήντα χρόνια, ποιος ξέρει; Οι οσμές (ιστορικές) πάντως που απελευθερώνονται περιστασιακά στον αγέρα, δεν είναι και τόσο ισορροπημένα ευωδιαστές… το αντίθετο…

Η Ιστορία, ξέρετε, έχει αυτήν την άκρως εκνευριστική συνήθεια.

Δεν μιλά ή άτιμη… δεν απαντά όποτε την ερωτούμε, δεν δίνει απαντήσεις όταν καιγόμαστε να μάθουμε…

… μιλά όποτε θέλει αυτή…